In deze afdeling is geen strikt onderscheid gemaakt tussen schrijvers die tot de literatuur gerekend worden en pathologiese schrijvers; het zou ook niet gemakkelijk zijn, omdat de meesten grensgevallen zijn. Uit de brieven van Artaud valt op te maken hoe prekair de positie is tussen zwijgen en aanpassing aan de kode van literatuur of omgangstaal.
De gepresenteerde schrijvers geven voor het merendeel zelf tekst en uitleg. Daarbij is hun levensgeschiedenis belangrijker dan hun ziektegeschiedenis – in hun teksten schrijven zij hun leven zelf. Bij deze alleenspraak van de taal met zijn auteur is de lezer slechts aanwezig als voyeur of als getuige.
