1
Dieppe
encore le dernier reflux
le galet mort
le demi-tour puis les pas
vers les vieilles lumières
–
Dieppe
again the last ebb
the dead shingle
the turning then the steps
towards the lighted town
–
Dieppe
opnieuw de laatste eb
de dode kiezels
‘t zich omdraaien de voetstappen daarna
in de richting van de oude lichten

 

2
je suis ce cours de sable qui glisse
entre le galet et la dune
la pluie d’été pleut sur ma vie
sur moi ma vie qui me fuit me poursuit
et finira le jour de son commencement

cher instant je te vois
dans ce rideau de brume qui recule
où je n’aurai plus à fouler ces longs seuils mouvants
et vivrai le temps d’une porte
qui s’ouvre et se referme
–
my way is in the sand flowing
between the shingle and the dune
the summer rain rains on my life
on me my life harrying fleeing
to its beginning to its end

my peace is there in the receding mist
when I may cease from treading these long shifting thresholds
and live the space of a door
that opens and shuts
–
ik volg deze gladde weg door ‘t zand
tussen de kiezels en ‘t duin
de zomerregen regent op m’n leven
op mij m’n leven dat me ontsnapt me achtervolgt
en eindigen zal op de dag dat ’t begon

kostbaar ogenblik ik zie je
in dat terugwijkende gordijn van mist
waar ik geen voet meer zal zetten op die lange verwaaiende drempels
en leef in de tijd tussen ‘t zich openen
‘t zich weer sluiten van een deur

 

3
que ferais-je sans ce monde sans visage sans questions
où être ne dure qu’un instant où chaque instant
verse dans le vide dans l’oubli d’avoir été
sans cette onde où à la fin
corps et ombre ensemble s’engloutissent
que ferais-je sans ce silence gouffre des murmures
haletant furieux vers le secours vers l’amour
sans ce ciel qui s’élève
sur la poussière de ses lests

que ferais-je je ferais comme hier comme aujourd’hui
regardant par mon hublot si je ne suis pas seul
à errer et à virer loin de toute vie
dans un espace pantin
sans voix parmi les voix
enfermées avec moi
–
what would I do without this world faceless incurious
where to be lasts but an instant where every instant
spills in the void the ignorance of having been
without this wave where in the end
body and shadow together are engulfed
what would I do without this silence where the murmurs die
the pantings the frenzies towards succour towards love
without this sky that soars
above its ballast dust

what would I do what I did yesterday and the day before
peering out of my deadlight looking for another
wandering like me eddying far from all the living
in a convulsive space
among the voices voiceless
that throng my hiddenness
–
wat moet ik zonder deze wereld zonder gezicht zonder vragen
waar ‘t zijn niet langer dan een ogenblik duurt waar ieder ogenblik
zich in de leegte stort in ‘t vergeten zijn te hebben bestaan
zonder deze golf waardoor tenslotte
lichaam en schaduw samen worden verzwolgen
wat moet ik zonder deze stilte draaikolk van gemurmel
razend snakkend naar hulp naar liefde
zonder deze hemel die zich verheft
boven ‘t stof van z’n ballast

wat moet ik ik doe zoals gisteren als vandaag
uit m’n patrijspoort kijkend of ik niet alleen ben
om te zwerven en om overstag te gaan ver van al ‘t leven
in een onbetrouwbare ruimte
zonder stem tussen de stemmen
opgesloten met mij

 

4
je voudrais que mon amour meure
qu’il pleuve sur le cimetière
et les ruelles où je vais
pleurant celle qui crut m’aimer
–
I would like my love to die
and the rain to be falling on the graveyard
and on me walking the streets
mourning the first and last to love me
–
ik wou maar dat m’n liefde stierf
dat de regen op ‘t kerkhof neerviel
en op de stegen waarin ik loop
te janken om haar die bijna van me hield