Damit etwas kommt muss man gehen
Die erste Gestalt der Hoffnung ist die Furcht
Die erste Erscheinung des Neuen der Schrecken.
Heiner Müller
Is het ondenkbaar?
Ondenkbaar
is
ondenkbaar.
Onhaalbaar dan?
Het is
al aan de gang
en splijt je open
overlangs.
Wat zijn de tekenen?
Een sneeuwwit splinteren
(takken, planken of een bot)
een gitzwart stotteren
in berichten en een
doofstom struikelen
niet verklaarbaar.
Is het een eind?
Niets loopt hier dood
en wat daar draait:
een hek
dat openzwaait
dat jubelend
van de dam gaat.
Raakt het mij aan?
Je zou er nog
versteld van staan.
Verklaar?
Je praat ernaar
appels hangen
vliegers vliegen
sterren fonkelen
in het licht ervan
en trommelvliezen
sleutelbeenderen
schouderbladen
retina’s:
ze schijnen
in zo’n ogenblik
zichzelf
niet meer.
Niet meer?
Niet meer.
Werkelijk?
Echt waar de
dunste korst
die ooit ging liggen
op een Etna.
Op een verslapen dag
barst magma
er doorheen
verbrandt wat leeft
met elke ademtocht
smijt al wat staat dooreen
en stroomt dan gauw
vertraagd
slaapdronken
moe
en zie
daar ligt
de nieuwste
allerdunste korst
op deze Etna.
Mogelijk?
Met geen middel
ooit
afwendbaar.
Hoor ik erbij?
Alleen door radicaal
door zonder omhaal
van je plaats te gaan
door eensklaps (met één houw)
je restloos los te slaan
van elk mandaat
gepraat
legaat
want
deze tors
die stinkt en zweet
en lijdt in dit gewaad
heeft alles
uit balans gehaald
en zo (kapseizend)
alles nieuw gemaakt.
Wáárbij dan?
Bij deze losgeslagenen
stinkend
zwetend
uit hun evenwicht gebracht
bij deze vieze
vuile
nagelnieuwen.
Oog om oog?
Geen denken aan:
hier is de rechterwang
en hier de linker.
Je weet
hoe het om alles staat
hoe of men zich gedraagt –
negeer het straal.
Wat dwars zit in de keel
(een botje, vissengraat)
zij alle eer.
Wil wat niet rijmt
in dit verband
en maak het
werkelijk
nieuw.
